Sığındığım mağaradan kafamı hafifçe uzattım.Yağmur dışarıda, bardaktan boşalırcasına yağıyordu.Sol elimi kanayan yarama bastırıyor, sağ elimle asamı tutuyordum.İçimden “Umarım karaciğerim iyidir.” Diye düşünüp büyük bir acı içinde kıvranıyordum.
Bir karar vermeliydim.Bu yolunu bilmediğim ormanda, sağanak yağışın altında, kasabanın yolunu mu arayacaktım?Yoksa bu kapkaranlık, ılık mağarada ölmeyi mi bekleyecektim?Aslında bulunduğum durumda ölüm pekte kötü gözükmüyordu gözüme.Ölüme alışırcasına, lumos büyüsünü bile kullanma gereği görmemiştim.”Hemen buracığa kıvrılıp yatsam…Gözlerimi kapasam…Tüm acılarım son bulsa!Ne kadar rahatlatıcı.” Diye düşündüm.Ama henüz ölmemeliydim.
İntikam alma isteği duygusu, sandığımdan daha güçlü bir duyguymuş.Ayağa kalktım.Dizlerimden bir karış yukarıda biten eteğim, biraz yıpranmış ve kanlar içinde kalmıştı.Yeleğim ve gömleğimde, yaramın olduğu karaciğer bölgesinde çok miktarda kan vardı.Gömleğimin sağ kolu paramparçaydı.Saçlarım kana bulanmıştı.Dışarıya adımımı atar atmaz, su içime işlemeye başladı.15 dakika kadar yürüdüm.Sendeleye sendeleye.Ama yinede olabildiğince düz.Sanki yolu biliyormuş gibi.
Yerde kan ve yağmur suyunun karışmasıyla izler oluşmuştu.Sulanmış kanım her yerden damlıyordu.Burnumun üzerinden damlayan kanla, yüzümün de kanlı olduğunu fark ettim.Artık dayanacak, yürüyecek, nefes alacak gücüm kalmamıştı.Ölüyordum…
İntikamım?!Devam etmeliydim.Daha güçlü olmak için, sevdiklerim için, güçlenmek için yaşamaya devam etmeliydim.Ömrüm boyunca bir amaç aramıştım, yaşamak için.Şimdi o amacı bulup, bir katilin elinde kaybettim.Hayır!Hala bir amaca sahibim.O katili paramparça edeceğim.
Sinirle yürümeye devam ettim.Sıkıca dişlerimi sıktım.Ağzımdaki kan dişlerimden çeneme süzülüyordu.Birden “onu” hatırladım.Yaşamak için amacımı…”O”…Hani onun için ölürdüm?Onu koruyamadım ve o benim için öldü.
“Lanet olsun…Lanet olsun…” diye sayıklarken çamura bastım ve kaydım.Yüzüstü yere yapıştım.Çok az derin olan bir su birikintisine düşmüştüm.Yağmur hala yağıyordu.Ben kanlı ve sırılsıklamdım.Nefes alacak gücüm yoktu.Hem de hiç.Burada bitecekti…Her şey…Gözlerim kapanırken onu gördüm.Bana bakıyordu.Her zamanki ihtişamıyla…Bembeyaz ve hafif uzun saçları yağmurla yıkanmıştı.Gümüş renkli mükemmel gözleriyle bana bakıyordu.Ona her zaman aşıktım.Ama o beni bıraktı.Niye yaşamamı istedi ki?O yokken ne manası var hayatın.
”Yanına geliyorum…Zero-kun …”
Gözlerimi yavaşça kapadım.
Gözlerimi açtığımda aydınlık bir yerde, sıcacık bir yatağın içindeydim.
“Cennet mi…Sanırım…Karşımdaki genç Zero olmalı.Kesinlikle cennetteyim.” Diye düşündüm.Ama değildim…
Ayağa kalkmaya çalıştığımda büyük bir acı hissettim.Hafifçe doğrulunca üzerimde kıyafet olmadığını ve yorganında kaymak üzere olduğunu anladım.Sıkıca yorganı tutup,
“Sende kimsin?Kıyafetlerim nerede?Ben neredeyim?” diye sordum, o gence.
Genç Zero’ya benzer ses tonuyla
“Bana Kaname diyebilirsin…Kanlar içindeydin, seni yıkayıp sarmamız gerekiyordu ve kıyafetlerin çok yıprandığı için sana kardeşimin kıyafetlerini vereceğim.Nerdeyim diyorsan…Bizim evdesin.Güvendesin.” dedi.Çok rahatça, aynen Zero gibi.Tip tip o gence bakıp
“Beni sen mi yıkayıp, yaralarımı sardın?!” diye sordum.Gülümsedi.
“Tabi ki de hayır.Kız kardeşim yaptı.” Dedi.Derin bir “Oh” çektim.Güldü.Bende yavaşça yatağa uzandım.Çok geçmeden kız kardeşi elinde kıyafetlerle içeri geldi.Kaname dışarı çıktı.Kız kardeşi:
“Giyinmene yardım etmemi ister misin?Hala canın acıyor olmalı.O yağmurda, ormanda ne işin vardı ki ve nasıl öyle yaralanabildin?” diye beni soru yağmuruna tuttu.Biraz düşündüm ve
“Yardım etmene gerek yok.Ormanda yaşadıklarımsa bir sır.” Dedim.Gülümsedim.Tuhaf bir şekilde bana baktı.Sonra aniden
“Ah!Şimdi aklıma geldi.Al bunlar eşyaların.Her şeyini temizleyip kuruladım.Ama kıyafetlerin çok yıpranmış ve bu resimde biraz kanlanmış.Resmin senin için önemli olabileceğini düşündüm ve ona dokunmadım.Yağmurda biraz yıpranmış olabilir.” Dedi.Tüm eşyalarımı ayak ucuma bıraktı.Kıyafetleri de bir kenara koydu.
“Giyinmen için gideyim.Yemek için aşağıya inebilecek misin?” Dedi. Başımı “Evet.” Manasında salladım. ”Tamam” deyip dışarı çıktı.Yavaşça ayağa kalktım.Resmi bıraktığı yerden aldım.
Bu resim…Zero beni öperken en yakın arkadaşım tarafından çekilmiş, hareketli bir resimdi.Yağmur yüzünden biraz yıpranmıştı.Ama sağlamdı.Üzerinde birazda kan vardı.
“Zero…Bu kanıma yemin olsun ki intikamını alacağım.” Diye fısıldandım.Resmi dikkatliye yerine koyup eşyalarıma göz atmayı sürdürdüm.
“Bir bakalım…Zero’nun hediyesi olan kolyem…Asam…Resim…Paralarım.Hem de hepsi tam…Harakiri bıçağım…Tamam hepsi tam.Şimdi giyinmeliyim.” Diye kendi kendime konuştum ve giyinmeye başladım.Mini bir etek ve kolsuz bir bluz…Nasıl yani?
Hızlıca pencereden dışarı baktım.Hava günlük güneşlikti.Zaten dünkü yağmur tam bir mucizeydi.Yazın ortasında o kadar çok yağması herkesi şaşırtmıştır.Giyindikten sonra eşyalarımı bir kenara kaldırıp aşağıya indim.Kahvaltı sofrası kurulmuştu.Sofraya oturdum.Şimdi konuşma vaktiydi.
“Tüm masraflarım için özür dilerim.Bunları size ödeyebilirim.Biraz param var ve-“.
Kaname sözümü kesti:
“Paraya ihtiyacımız yok.Birilerine yardım etmek bizi mutlu eder.Ayrıca sen sandığından daha az masrafa neden oldun.Çünkü o yaraların bir günde iyileşmesi bir mucizeydi.Aynen dünkü yağmur gibi.”dedi.Sessizce yemeğe başladı.Etrafta bir gerginlik sezdim.Haklılardı.Her zaman, akşam vakti, sağanak yağmurda, ormanın içinde, kanlar içinde bir kızla karşılaşmadıklarına eminim.Hem de bu kız bir günde eski sağlığına kavuşuyorsa.
“Aslında hala biraz acı var ve ben…hep çabuk iyileşirim.Ayrıca siz de büyücü olmalısınız.Beni iyileştirmek sizin için kolay olmalı.”
Kaname:
“Yaraların o kadar kötüydü ve o kadar çok kan kaybetmiştin ki, bir büyücü için bile mucizeydi yaşaman.Açıkçası bugün sana tabut almayı planlıyorum.” Dedi ve yine Zero gibi gülümsedi.Birden utandığımı hissettim.Başımı öne eğip yemek yemeye çalıştım.Ama aklımda hep Zero vardı.Zero için ağlayamıyordum bile.Çünkü bana “Eğer benim için ağlarsan, seni asla affetmem.” Demişti.
“Zero niye beni bıraktın?”
